Szkoła przetrwania

 Poniedziałek , godzina 6:30.Budzik wreszcie "zadzwonił". Patrze - za oknem ciemniej, niż zwykle. Idę do kuchni. Jeszcze nie rozbudzona nie zwracam uwagi na głosy mówiące do mnie. Jem , idę do łazienki i odzyskuje świadomość , rozbudzam się. Gdzieś daleko w myślach przypominam sobie co przed chwilą mówili do mnie. Z lekkim niedowierzaniem gryzę się z myślami , że przecież nie może być aż tak ślisko jak oni mówią - pewnie znowu mnie wkręcają. Zakładam wszystkie zimowe niezbędniki , biorę torbę i ruszam... Pierwszy, drugi , trzeci schodek za mną. 'Ooo nie ,znowu mnie wkręcili , przecież nie jest tak ślisko'  - schodzę ze schodów pewnym krokiem. Idę dalej , po zamarzniętej trawie , ale idę. Wychodzę z podwórka i co widzę ? Chodnik pełen lodu , nie ma skrawka pustej powierzchni. Przez pierwsze 50 metrów szłam zalodzoną trawą , niestety po chwili się skończyła. Kroczek po kroczku ale jakoś szłam . Najgorsze myśli zaistniały wraz z pojawieniem się górki. Momentami było groźnie, ale dałam rade. Po dłuższym wyczekiwaniu na autobus zwątpiłam w jego przyjazd. Nogi  mi zamarzały , rąk już nie czułam. Taaak , widzę , jedzie ... tylko 40 minut spóźniania. Idąc do szkoły nie było już takiej tragedii na chodniku. Spóźniłam się na lekcje ok. 15 minut, ale i tak siedzieliśmy i gadaliśmy. W szkole dowiedziałam się , że parę autobusów wylądowało w rowie to i tak dobrze , że dojechałam szczęśliwie :) Tego dnia odpuściłam sobie dodatkowe lekcje angielskiego. Wracając ze szkoły wpadł mi głupio pomysł do głowy : czas gdzieś wyjść z aparatem. Wiało niemiłosiernie , a ja stałam w tym mrozie bez rękawiczek i tylko starałam się zrobić jakieś sensowne zdjęcie. Sami oceńcie czy się udało.

Wtorek. Myślałam , że nie zdołam dotrzeć do LO, ale dałam rade. Tego dnia nie było już tak ślisko , nawet autobus spóźnił się tylko 15 minut. W szkole panowało totalnie zamieszanie - nie było prądu. Zimno , ciemno i jak tu się uczyć?  Na początku powiedziano nam , że lekcje są skrócone do 30 minut , ochroniarz mówił , ze do 25 minut a okazało się , że do 20 minut. Nie było większego sensu siedzieć w szkole. Nauczycieli nie było - totalny chaos. Połowa szkoły o ok. 10 udała się do domów - to i ja tak zrobiłam. Kiedy przyszłam do domu to nawet prąd się pojawił. Moja reakcja ? Połańczanie wszystkiego co się tylko da do kontaktu ; telefon , laptop , aparat itp. Moje przeczucia szybko się sprawdziły - znowu wyłączyli prąd. Wraz z koleżanką wymęczyłyśmy laptopa aż padł - biedak. Resztę  dnia ( do ok. 19 ) przeleżałam w łóżku ,  bo co tu można robić gdy nie ma prądu ?